ÇÖHRƏSİ NURLU HƏKİM
Yaddaşıma adı qızıl hərflərlə yazılıb, nurlu bir insan kimi xətri mənim üçün həmişə əziz olanlardan biri də Faxralının ilk ali təhsilli həkimlərindən olan Şamil Əlizadədir. Özü də tam məsuliyyətlə deyə bilərəm ki, o təkcə mənim qəlbimdə yox, bütün faxralıların, borçalıların, bir sözlə onu tanıyanların qəlbində özünə mənəvi abidə qurub, heykəlləşib. Təkcə özü üçün yaşamayıb Şamil Əlizadə, həm də başqalarının yaşaması üçün yaşayıb, fəaliyyət göstərib. Sözün birbaşa mənasında başqalarını yaşadıb: onun şəfalı əlləri sayəsində miunlərlə xəstə şəfa tapıb, ömürlərinin üstünə ömür calanıb. Əllərinin şəfasına dilinin şirinliyi, xasiyyətinin həlimliyi, sadə təbiəti daha da güc verib. Onu hər yerdə seviblər: həkim kimi, xeyirxah insan kimi, yurdcanlı eloğlu kimi, sadiq dost, qeyrətli vətəndaş kimi. Sözü ilə əməli bir olan bütöv şəxsiyyət – kişi sözünü hər şeydən üstün tutan Türk oğlu türk kimi! O, elə bir nəsildə böyüyüb boya-başa çatmışdı ki, başqa cür ola da bilməzdi. Yeri gəlmişkən Faxralıda bu nəsil həm də saza-sözə daha çox bağlılığı və tanınmış ziyalıları ilə seçilir. Borçalıda məşhur olan el şairləri Güllər Pərisi, İsmayıl Güllər, aşıq Şəmistan, həyatdan nakam getmiş istedadlı şair Məmmədəli Zəngin və bir çox başqaları Güllər nəslinə, el-obaya başucalığı gətirənlərdir. Azərbaycan İnşaat Mühəndisləri Universitetinin müəllimi, fizika-riyaziyyat elmləri namizədi, bir neçə kitabın müəllifi alimliyi insanlığından, insanlığı alimliyindən gözəl və hər ikisi bir-birini tamamlayan ziyalı qardaşımız İbrahim Əlizadə də məhz bu nəslin nümayəndəsidir.
…Şamil Rza oğlu Əlizadə 1930-cu ildə Faxralıda anadan olub. Uşaqlıq və yeniyetməlik dövrü ikinci dünya müharibəsinə təsadüf etdiyindən yaşıdları kimi o da müharibənin ağrı-acılarını görüb. 1950-ci ildə Faxralı orta məktəbini bitirib. 1953-cü ildə Azərbaycan Dövlət Tibb İnstitutunun (indiki Tibb Universiteti) pediatriya fakültəsinə daxil olub və burada təhsilini 1959-cu ildə başa vurub. Həkim kimi ilk əmək fəaliyyətinə Şəkidəki birləşmiş uşaq xəstəxanasında pediatr kimi başlayıb. 1963-cü ildə Bakıya qayıdaraq elmi mühitə yaxın olmaq, tibb elminin son nailiyyətlərini öyrənərək təcrübədə tətbiq etmək məqsədilə bir vaxtlar təhsil aldığı Azərbaycan Dövlət Tibb İnstitutunun “Uşaq infeksiyası” kafedrasında klinik-ordinator, 1964-cü ildə Respublika Onkoloji dispanserində onkoloq-cərrah kimi fəaliyyətini davam etdirib. 1965-ci ildən fəaliyyətini Respublika kliniki xəstəxanasında ordinator-onkoloq kimi davam etdirən Ş.Əlizadə 1970-ci ilədək bu sağlamlıq ocağında çalışaraq minlərlə xəstəyə şəfa verib. Bir həkim kimi ixtisasına dərindən bələd olması, yüksək peşəkarlığı və təşkilatçılıq qabiliyyəti, mənəvi dəyərlərə böyük önəm verərək hər şeyin fövqündə insanlığı və insanlara xidməti görməsi sadə insanlar arasında onun hörmət və nüfuzunu artırdığı kimi, yuxarıların da diqqətindən yayınmayıb. Ona böyük etimad göstərərk 1970-ci ildə Sumqayıt şəhər Onkoloji dispanserinin baş həkimi vəzifəsinə təyin ediblər. Yeni təyinat isə təkcə onun vəzifə səlahiyyətlərinin genişlənməsi deyil, həyatın mənasını insanlara xidmətdə görən Şamil Rza oğlu üçün insanların sağlamlığı naminə daha geniş fəaliyyət dairəsi, ehtiyacı olanlara kömək etmək üçün daha geniş meydan demək idi. Ona etibar olunan vəzifənin məsuliyyətini dərk etsə də, heç zaman özünü məmur kimi aparmadı, tabeliyində çalışanların hamısı ilə səmimi münasibətdə oldu, şəxsi problemləri ilə maraqlandı. Təşkilatçılıq qabiliyyəti, səhiyyə işini dərindən bilməsi və eyni zamanda səmimiyyəti, başqalarına qarşı həssaslığı və diqqətcil olması sayəsində qısa müddətdə kollektivdə sağlam ab-hava yaradaraq hər kəsin hörmətini qazandı. Müalicə etdiyi xəstələr də, tabeliyində çalışna həkim və orta tibb işçiləri də onu eyni dərəcədə sevdi, dəyərləndirdi. Təkcə çalışdığı kollektivdə yox, Sumqayıtda, respublikanın səhiyyə işçiləri arasında sayılıb-seçildi, hər yerdə adı hörmətlə çəkildi və ömrünün sonunadək bu vəzifədə çalışdı.
Şamil həkimi tanıyanlar yaxşı bilir ki, o, xəstələri təkcə dərmanla müalicə etmirdi. Onun hər kəlməsi, hər cümləsi dərman idi. Ona müraciət edən xəstə ilk andaca ağ xalatın vahiməsi ilə deyil, çöhrəsindən nur yağan bir insanın xoş təbəssümü ilə qarşılaşırdı. Cəmisi bir neçə dəqiqəlik söhbəti kifayət idi ki, ən ağır xəstədə belə tam müalicə olunacağına sonsuz inam yaransın. Həkimə inanmaq isə xəstənin sağalmasında mühüm rol oynayır. Bu səbəbdən də Şamil həkim əvvəlcə xəstənin həyata inamının sönməməsinə çalışır, onu mütləq sağalacağına inandırır, yalnız bundan sonra müalicəyə başlayırdı.
Şamil Əlizadənin ailəsi həkimlər ailəsi kimi tanınıb eldə-obada, dost-tanışlar arasında. Onun həyat yoldaşı Sədaqət xanım, övladları Çingiz, Fəridə, Rəna və Zöhrə də insanların sağlamlığı keşiyində dayanmağı həyatlarının mənası sayıblar həmişə.
Hüseynqulu Məmmədli özünün “Görüm Faxralının biri olsun beş…” adlı kitabında Şamil Əlizadə barəsində belə yazır: “Şamil Rza oğlu Əlizadə xoşxasiyyət, xəstələrə qarşı diqqətli və qayğıkeş həkimlərdən idi. Onun şəfalı əlləri neçə-neçə ağır xəstəni həyata qaytarmışdı. Ən ağır xəstə ilə ilk dəfə görüşəndə onun mülayim rəftarı, xəstənin çəkdiyi ağrı-acını dərindən duyması, daxilən bir an da olsa xəstənin vəziyyətini yüngülləşdirirdi. Həkimə qarşı inamı, ümidi artırırdı. O, insanlıq ləyaqətini hər şeydən üstün tuturdu. Qohum üçün də, yad üçün də eyni dərəcədə mehriban və istiqanlı idi. Yaşından asılı olmayaraq bütün xəstələri onu üzü nurlu, əlləri şəfalı həkim kimi müqəddəs sayırdılar. Onun peşəkarlığını yüksək qiymətləndirir, ona ümid və inam bəsləyirdilər”.
Ancaq təəssüflər olsun ki, belə bir gözəl insan, təcrübəli və yüksək səviyyəli bir həkim ömrünün ən gözəl çağında – 1988-ci ildə 57 yaşında bu dünyadan köçdü. Həyatda xeyirxah əməlləri ilə başqalarına nümunə olan, çoxlarından fərqlənən Şamil Əlizadə ölümü ilə də fərqləndi, hamını heyrətə saldı. Ölümdən qorxmadı, ondan boyun qaçırmadı, ona meydan oxudu və bir toy məclisində mərdi-mərdanə, müdrikcəsinə ölümü qarşıladı… Vaxtsız ölümü təkcə yaxınlarını və doğmalarını deyil, eloğlularını, həmyerlilərini, onun tanıyanların hamısını sarsıtdı, göynətdi. Xalq şari Zəlimxan Yaqub onun bu qəfil ölümündən təsirlənərək yazmışdı:
Bəd xəbər pis yerdə döydü qapını,
“Şamil Əlizadə getdi!” dedilər.
Toyda yaxaladı loğmanımızı,
“Əcəl bildiyini tutdu” dedilər.Biz indi bildik ki, son nəfəsdə də
Sevinmək olarmış, gülmək olarmış.
Bu mələk ölmüdü, quş yuxusudu,
Oynaya-oynaya ölmək olarmış.
Hər qaranlıq gecənin bir sabahı var deyiblər. Oynaya-oynaya haqqa qovuşan, adını ölməzlərin cərgəsinə yazan Şamil Əlizadə üçün bir gecə sabahsız gəldi. Amma hər gecə ardında yanan sübh çırağı onun övladlarının, nəvələrinin daim yol yoldaşıdır.
Mənbə : Səməndər Məmmədov – “Ağir elsən, borçalida adin var…”, Bakı – “Nurlan” – 2009, I kitab.
