Yaşar Mahmudalı oğlu Hüseynov

Yaşar Mahmudalı oğlu Hüseynov Gürcüstan Respublikasının Bolnisi rayonunun Faxralı kəndində anadan olub. Kəndin “Arxüstü” nəslindəndir.

Yaşar, 1990-çı illərdə Azərbaycan Respublikasının ərazi bütövlüyü, süvernliyi uğrunda şərəf və ləyaqətlə mübarizə aparıb. O, Qarabağda Azərbaycan xalqının apardığı haqq Savaşında yaxından iştirak etmiş, Murov dağı uğrunda döyüşlərdə qəhrəmanlıqlar göstərmiş və şəhidlik zirvəsinə yüksəlmişdi.

Bu gün Murov dağı mənfur düşməndən azad olunub.

Ruhun şad olsun, Yaşar!

Siz şəhidlərin uyuduğu torpağa – Vətən, deyirlər.

Sizlər heç zaman unudulmayacaqsınız!

REDAKTORDAN

Rəşid Faxralının “Oğuz eli Faxralı” kitabından

Yaşar Hüseynov 1965-ci ildə anadan olmuşdu. Politexnik İnstitutunu bitirmişdi. B.Sərdarov adına zavodda mühəndis işləyirdi. Müharibəyə könüllü getmişdi – sıravi əsgər kimi. Neçə-neçə ağır döyüşlərdə iştirak etmişdi. Zabit rütbəsində Kəlbəcərdə şəhid oldu…

1992-ci ilin əvvəlləriydi. Kəlbəcər işğal ərəfəsindəydi. Hamımızın qəlbi qan ağlayırdı. Ordu hissələrimiz pərakəndə halda geri çəkilirdi. Qayalıqda iri bir daşa mətəristlənib Kəlbəcərin acı taleyinə acıyırdım. Pulemyotları, minaatanlan qoyub qaçanları məhşər ayağına çəkən bir döyüşçünün kükrəyən qəzəbinə sarı boylandım: “Hara qaçırsınız? Niyə qaçırsınız? Silahları niyə düşmənə qoyursunuz? Dayanın, yoxsa…” Ləhcəsindən Borçalıdan olduğun“ yəqinləşdirdim. Sarışın bənizli, uca boylu, nazik bədənli bir oğIan idi. Ayazdan-şaxtadan yanaqları çat-çat olmuş bu cavan hirsindən-hikkəsindən dodaqlarını çeynəyirdi; Kəlbəcərin işğalını sinirə bilmirdi…

Yaşarla belə bir şəraitdə tanış olduq. Onun bu çılğınlığı vətənpərvərliyinin təzahüru idi. Yaşar vətənpərvər oğul idi…

Düşmənin arxasına kəşfiyyata getmək əmri almışdıq. Susuzluq dağından Yanşaq və onun yaxın ətrafını, ermənilərin bu həndəvərlərdəki qüvvələrini, yerləşmə kordinatlarını öyrənməliydik. Yaşar da getmək istəyirdi. Çox üz vurdu. Nə qədər bəhanələr gətirsəm də xeyri olmadı. Çarəsiz qalıb razılaşdım; kövrək təbiətli bu vətənpərvər cavana qıymırdım.

İyun ayının 15-də əməliyyata yollandıq. Susuzluq dağındaydıq. Axşam düşmüşdü. Ürəyim məni Yanşağa tərəf çəkirdi. Susuzluq Yanşaqdan 2000 metr hündürlükdədi. Düşmənin əlində olan bu kəndə enmək ölümlə oynamaqdı. Uşaqların heç birisinə qıymırdım. Yeddi nəfər idik, onlardan biri mənimlə getməliydi. Vaxt daralırdı. “Uşaqlar, biz kəşfiyyatı burdan aparmalıydıq. Kəndə ensək daha çox məlumat əldə edə bilərik. Bu isə çox qorxuludu. Kimi mənimlə getmək istəyir?” – soruşdum. Yaşardan savayı heç birisi dillənmədi; o, yek-nəfəsə “Mən gedəcəm” dedi. Cəsarətli oğul idi Yaşar.

Qasım binəsində mühasirəyə düşdük. Belə məqamlarda silaha əl atmaq olmaz. Etibarlı yer seçib gizləndik. Dərdləşirdik. Yaşar yanıb-yaxılırdı. Marığa yatmış güllələrin əhatəsində olduğumuza məhəl qoymadan kimlərinsə ünvanına layiq olduğu sözləri deyirdi. Düz bir sutka orda qaldıq; dost ömrünü öz ömrüylə isidən oğul idi Yaşar.
Sentyabr ayında ona “leytenant” hərbi rütbəsi verildi, özünün təşkil etdiyi – yenidən qurduğu minaatan taqımına komandir təyin edildi…

1994-cü ilin yanvarında ordumuzun Kəlbəcər istiqamətində hücum əməliyyatı ağır məğlubiyyətlə nəticələndi. Onda qospitaldaydım. Briqadamızın mühasirəyə düşdüyünü də orda eşitdim. Müalicəmi yarımçıq qoyub Murovdağa üz tutdum. 18 nəfər döyüşçü ilə dalda yollarla Yanşağa çatdıq. Yaşarın komandir olduğu taqım döyüşlərdən əvvəl minaatanları, mərmiləri çiyinlərində nazik, sərt cığırlarla 16 kilometr yüksəkliyə, Susuzluq dağının yamacına çıxardıb, Yanşaq kəndinin üstündə yerləşdiribmiş…

Yaşarın ölüm xəbərini Yanşaqda eşitdim. Tək-tənha salıq verilən yerə yollandım.

Ələm ağacı deyilən balaca bir meydançada vurmuşdular Yaşarı. Döyüşün ağır məqamlarında Yaşarın taqımını Meydan çaya endiriblər ki, “Vışka”dakı düşmənləri məhv eləsinlər. Onlar atəşə hazırlaşana kimi ermənilərin atışma məruz qalıblar. Döyüşçülərdən biri həlak olub. Yaşar avtomatı götürüb qabaqkı təpəyə tərəf gedib ki, himayə atışı ilə minaatanların “işləməsinə” şərait yaratsın. Snayper gülləsi onun sinəsini alışdırıb. Boynunun arxasından daha iki güllə dəymişdi; bu güllələr Yaşara həlak olandan sonra atılan güllələr idi – “nəzarət” güllələri…

Döyüşçü dostumu Ələm ağacının yuxarı hissəsinə qədər apara bildim – daş ağılın (xalxal, arxac) yanına kimi. Xalxalın üst tərəfində, qayanın dibində qarı təmizlədim. Onu kürkümə bükdüm. Gözlərindən, üzündən öpdüm. Ayrıla bilmirdim Yaşardan, heç ayrıla bilmirdim.

Qarşı tərəfə gücüm çatan daşlardan yığdım ki, diqqəti cəlb eləməsin. Vaxt gələr, dostumun meyidini əsirlikdən qurtararam… Heyif, çox heyif…

Yaşamağa hamıdan çox haqqı çatan Yaşar ölməli oğul deyildi…

Mənbə: Sahib ASLANOVistefada olan kapitan, müharibə əlili.

Faxralı.com saytında yerləşdirilən məlumatlar Hüseynqulu Məmmədli, Səməndər Məmmədov, Rəşid Faxralı, Allahverdi Kərimovun müəllifi olduğu 8-dən çox kitab və digər mənbələr əsasında tərtib olunmuşdur